گورخواب

گورخوابم،

خانه ام گور شماست،

ترسی از مردن ندارم چونکه مرگ

همنشين هرشب اين خوابگاهست

راستی فردا که را خواهند آورد تا سپارندش بخاک،

اندرين گوری که اکنون سرپناه و خانۀ اميد ماست

می‌کند اين گور آيا جسم او را نيز گرم،

تا برآيد صبحگاهان زين مغاک،

کيسه ای بر دوش و جويد نان خويش،

از ميان گود خاشاک و ورای تل خاک،

يا که او اين خانه را از من بگيرد تا ابد،

تا کند جانش به خاک ما فقيران پاک پاک